18. Scheepvaarthistorie, interview en Bestemming Bereikt

Een beetje verkreukeld word ik wakker.

Gisteren heb ik immers de hele dag in twee bussen gezeten. De eerste, van Wenzhou naar Fuzhou, duurde vijf uur. Dat was notabene een ligbus, zo eentje die bedoeld is voor nachtvervoer. Maar het was overdag, en dus wilde ik zitten. Dat gaf
helaas wel een slechte ergonomische match.

Om de vertrekplek van de tweede bus te bereiken moest ik tien kilometer de stad door, van noord naar zuid. Tot mijn onuitsprekelijk geluk vertrok er daar inderdaad zoals bedoeld en gehoopt een bus naar Quanzhou, en notabene nog vrij vlot ook. Drie uur duurde die rit nog. Hotelzoeken viel niet mee, pas om negen uur was ik binnen. En toen moest ik dus ook nog eens vaststellen dat mijn laptop de geest had gegeven en onbruikbaar was geworden.

Nu ben ik dus een beetje verkreukeld. Vandaag weer fietsen, gelukkig, dat is beter voor mijn lijf dan in de bus zitten. Maar eerst ga ik nog iets anders doen in deze stad: naar het scheepvaartmuseum! Aanbevolen door de Lonely Planet. De provincie Fujian, waar ik nu ben, heeft een roemruchte scheepvaarthistorie.

Fietsend naar het museum word ik in het Engels aangesproken door een jonge vrouw op een electrische scooter (van die vervuilende tweetakt scoooters die bij ons nog zoveel rondrijden zie je er bijna geen meer in dit land) die vrolijk vraagt waar ik vandaan kom, wat me naar deze stad brengt en zo nog meer. Ik kan haar maar het beste mijn visitekaartje geven en dus stoppen we even. Vervolgens legt ze uit dat ze journalist is en vraagt waar ik nu heen ga. Nou, het scheepvaartmuseum dus. Ze wil graag met me mee om me tijdens dat bezoek te interviewen voor de website waar ze voor werkt. Prima natuurlijk, ze is een aardige dame en spreekt goed Engels, dus ik vind het gezellig.

Het museum is niet onaardig. Het is vooral leuk gemaakt voor groepen schoolkinderen, met mooi uitgebeelde historische taferelen. Leuk vind ik een echte oude uitgeholde boomstam waar men lang geleden in gekanood heeft. Een soort 'boot van Pesse', een later geloof dubieus bevonden vondst van een Drentse amateur-archeoloog. Maar leuker nog is een aantal beschrijvingen die ook in keurig Engels de geschiedenis toelichten. Geruststellend vind ik het verhaal dat China maar liefst duizend jaar lang het meest welvarende land ter wereld is geweest, met als hoogtepunt de Song dynastie (960-1279 na Chr.). Die feiten vertellen we in het Westen ook zo: in onze Middeleeuwen (500-1500 na Chr.) was China 's werelds nummer 1. Licht aandoenlijk vind ik de zin "The balanced axial rudder, in widespread use in China in the Song dynasty, was first used in Europe only in the eightteenth century.". Een rudder zal wel een roer zijn, en wat ' balanced axial' is zal me eerlijk gezegd worst zijn. Maar dat het nodig gevonden word om er fijntjes op te wijzen dat China zo'n roer toch zeker 500 jaar eerder kende dan Europa, is veelzeggend over het belang dat kennelijk wordt gehecht aan de rivaliteit tussen China en Europa. Ik denk niet dat je in een Europees museum ergens dit type zinnen aantreft.

De journaliste, die zich naar mij toe duidt met haar Europese naam Angel, wil intussen alles van mijn fietstocht en van mij weten. En natuurlijk ook hoe het komt dat mijn vrouw, die ze me vanzelfsprekend toedicht, niet meefietst. En of ik kinderen heb, natuurlijk. Ik vertel haar werkelijk alles over mijn tocht en over de persoon die ik ben. Je kunt het binnenkort vast allemaal teruglezen via het linkje dat ze me zal toezenden. Het wordt gepubliceerd op de site van de Guanzhouse Courant, een uitgave van de gemeente die overigens 900.000 inwoners telt. Angel werkt bij hen in vaste dienst als journalist. Ze doet verslaggevng en maakt reportages: vooral branden, ongelukken en moorden. Dat soort dingen dus. Toen ze vanochtend mij zag fietsen had ze gelijk haar hoofdredacteur gebeld om af te stemmen dat ze zo mogelijk een reportage over een buitenlander op een fiets wilde gaan maken. Ze legt mij desgevraagd intussen ook uit hoe het komt dat ze zo goed Engels spreekt. Ze heeft een 'college' gedaan (ik denk een opleiding op MBO/HBO- niveau) met als 'major' het vak Engels. Een docent uit Canada bracht haar haar goede uitspraak bij. Ze verontschuldigt zich echter naar mij over het feit dat ze alweer zoveel vergeten is, want ze spreekt nooit meer Engels.
Na het museumbezoek nodigt ze mij nog uit voor een snelle lunch in een zaakje dat een autenthiek rijs/vleesgercht van de streek serveert, inderdaad heel lekker. En dan wordt het voor mij toch echt tijd om te gaan fietsen. Er ligt nog een fiks stuk asfalt (en beton, en wat klinkers) op me te wachten om tot eindbestemming Xiamen te komen vandaag.
De rit om Quanzhou uit te komen is tientallen kilometers. Quanzhou is een oude en zo te zien rijke stad, en ook hier tiert het nieuwbouwvirus veel te welig. Ik heb het er nog helemaal niet over gehad in mijn berichtenreeks tijdens deze reis, maar men bouwt in het hele land met enorm enthousiasme aan een gigantische vastgoedcrisis die er aan moet gaan komen. Overal worden enorme appartementencomplexen van de grond getrokken waar nooit iemand in zal gaan wonen, want het zijn er domweg veel te veel. Bovendien vindt er veel te veel snelle revolutiebouw plaats. Matige kwaliteit, op matig aantrekkelijke plekken. En complexen van tien jaar oud staan er vak al weer heel matig bij omdat ern niet of nauwelijks aan onderhoud wordt gedaan. Een 'Vereniging van Eigenaren', daar heeft men hier meestal nog niet echt aan gedacht.

De uidijende middenklasse wordt natuurlijk de komende jaren/decennia meer kwaliteitsbewust. En dus zullen alleen de kwalitatief hoogwaardige complexen bewoond gaan worden. Maar ook daarvan zullen prijzen onder grote druk komen van het aanbodoverschot in de minder aantrekkelijke segmenten. Kortom: dit land staat een forse vastgoedimplosie te wachten. Macro kunnen ze dat best lijden, want China heeft gigantische spaaroverschotten en overschotten op de betalingsbalans. Maar micro zal dat nog veel grotere drama's geven dan de vastgoedcrisissen die we de afgelopen vijf jaar in het Westen hebben gehad. Particulieren in China zijn massaal verleid om te investeren in 'bakstenen'. Iedereen steekt zich in hypotheekschulden om te speculeren in huizen. Blind voor de notie dat dit moet gaan eindigen als een 'piramydespel': de massa die zich in de laatste golf voor de aanstaande crisis heeft gevoegd, zal de meeste financiele pijn moeten nemen. Zover is het nu nog niet. Er wordt nog dolenthousiast doorgebouwd: men is blind en doof voor de onvermijdelijke crash die gaat komen en die je simpelweg voor je ziet als je het land doorfietst.

Ik maak wat foto's van de bouw van deze stad, waarbij ik in het bijzonder word getriggerd door de wervende postertekst "World 9th Bay Area.A Manhattan to Guanzhou."

Na 106 kilometer arriveer ik bij een heerlijk rustig gelegen hostel waar ik vanochtend vroeg telefonisch een kamer heb gereserveerd. Notabene: dat was de allereerste keer dat ik in China een binnenlands telefoongesprek voerde... Omdat hostels vaak beschikken over behoorlijk Engels sprekend personeel, en omdat ik bovendien met de datakaart voor mijn smartfoon nu ook beschik over een telefoonnummer tegen lokaal tarief, waagde ik het er eens op. Gelukt. Ik heb een prachtige kamer van waaruit ik de laatste dagen van deze reis tegemoet kan gaan!

Ik heb dit getiept met een laptop in het hostel. Omdat die veel beter is dan het minilaptopje dat ik had, is uploaden van veel foto's ook gelukt. Alleen lijkt het wel alsof alleen de eerste pagina daarvan zichtbaar wordt als je klikt op "Toon meer foto's...". Daarom onderstaand ook nog een link: daar kun je de complete set foto's van vandaag zien (plus nog vier van een vorige keer, de laatste vier van pagina 4).

http://chinafietser.reislogger.nl/foto/dag15