VOORAF – De Eerste Keer, Verdwaald, Pension in Xitang

Zaterdag 5 oktober vlieg ik naar Hangzhou. Waarschijnlijk blijf ik daar twee dagen. Bijkomen van werkdrukte en reis, wennen aan drie weken vrijheid en China. Vervolgens is mijn plan om in drie dagen te fietsen naar Shanghai.

Dat traject Hangzhou-Shanghai is bekend terrein: vijf jaar geleden was ik daar ook. Graag neem ik je nu, als voorproefje, mee in een stukje geschiedenis: de Aller Eerste Keer dat ik in China fietste!

Alles aan Fietsen in China was in 2008 nog nieuw voor mij. Het idee om in mijn eentje in dit land te willen fietsen was in 2005 ontstaan, tijdens een groepsrondreis waarin reisleidster Monique Groeneveld (nu: http://www.china-inside.com) die hele groep regelmatig meenam voor een rondje op huurfietsen in de steden die we bezochten. Fietsen is vertrouwd en aards, en daarom het ideale middel om het vreemde China verder mee te verkennen.
Shanghai zat niet in de reis van 2005, daarom leek me dat een mooi startpunt voor mijn eerste fietsreis. Maar er gingen dus nog wel drie jaar overheen voordat ik eindelijk handen en voeten gaf aan het plan…

Ik vond het enorm spannend om de veilige stad Shanghai, waar ik mijn eerste dagen had doorgebracht, te verlaten. Zomaar het onbekende platteland in fietsen!... In Shanghai was ik als buitenlander nauwelijks opgevallen, op het platteland zou ik misschien wel de enige niet-Chinees zijn. Zou ik me verstaanbaar kunnen maken, zou ik de weg kunnen vinden, zou ik onderdak kunnen regelen?...

Ik werd uitgezwaaid door het voltallige personeel van het bijzonder gastvriendelijke Shangainese hotel. De hotelbaas gaf me een zelfgetekend plattegrondje mee, voorzien van zijn bijschriften, om de boekhandel te kunnen vinden die betere landkaarten verkocht dan ik bij me had. Ik vond daar inderdaad twee geschikte kaarten, in uitsluitend het Chinees. Met die kaarten ging ik op weg.

Na een half uurtje fietsen raakte ik al gedesoriënteerd in een buitenwijk van de stad. Ik streek neer bij een lunchzaak en liet mijn stadskaart zien aan de twee medewerkers van het bedrijfje. Zij vonden de kaart enorm interessant en begonnen hem uitvoerig te bestuderen. Na veel onderling overleg en wat handen- en voetenoverleg met mij waren ze er na een kwartiertje wel uit: ik zat op de goede weg. Gewoon verder rechtdoor. Nou, prima dus.

Pas later heb ik begrepen waarom zij die kaart zo fascinerend vonden en waarom het zoveel tijd kostte om mij van advies te kunnen voorzien: in China staat topografie niet op het lesprogramma van scholen. Niemand leert kaartlezen. De meeste Chinezen aan wie ik de weg vraag tijdens mijn reizen, hebben nog nooit eerder een kaart gezien. Ze vinden het dan altijd wel reuze interessant om namen van plaatsen in hun omgeving zo handig bij elkaar te zien.

Ik vervolgde mijn weg en arriveerde na tweeënnegentig kilometer aan het begin van de avond in het dorpje Xitang. Een toeristisch ‘waterdorpje’, aldus de Lonely Planet, met een schilderachtige dorpskern en een onaangetast stelsel van eeuwenoude kanalen.

Ik was moe van de indrukken van de dag, en van de noodzakelijke concentratie die het fietsen in deze vreemde wereld van me had gevraagd. Maar ik was me er even onvoldoende bewust van dat het lastig zoeken is naar een hotel als je moe bent. Ik zocht het aanbevolen hotel uit de reisgids. Na tweemaal vruchteloos vragen en een half uur rondrijden wist ik het even niet meer. Wat nu? Op dat moment werd ik aangesproken door een oudere heer (nouja, een paar jaar ouder dan ik, zie de foto).

De man wees op mij, vouwde toen zijn handen, plaatste die naast zijn hoofd, en boog hoofd en handen naar opzij. Ik begreep dat hij geen Engels sprak, dat hij inschatte dat ik geen Chinees sprak, en dat hij gebarentaalde dat hij een slaapplaats wist. Ik heb het meestal niet zo op ongevraagde hulp - die helpt vaak vooral de helper - maar de man oogde vriendelijk en hij kwam wel op een heel goed moment. Ik stemde toe, en hij leidde me naar zijn huis op een werkelijk idyllische plek. Hij had voor mij een kamer met balkon, met uitzicht op het centrale kanaal en de grootste brug. Ongetwijfeld oneindig veel beter dan het keurige hotelletje uit de gids. De man bleek het huis te bewonen met zijn twee jongvolwassen dochters. Die beschikten over een laptop waarop zij zeer bedreven bleken te zijn met een vertaalprogramma Chinees-Engels. Zoiets had ik nog nooit gezien (let wel, het was 2008…), wat een handig gereedschap voor schriftelijke conversatie!

De volgende ochtend heb ik het dorp verkend. Gedurende die uren had de kamerverhuurder goed op mijn fiets gepast, zoals de foto laat zien.

Deze foto print ik uit en neem ik mee. In mijn komende reis ga ik opnieuw naar Xitang. Ik ga dan op zoek naar deze meneer en zijn pension. Kan ik het pand nog vinden? Zou de man er nog wonen? Als ik het niet kan vinden, of als hij er niet meer blijkt te wonen, dan kan ik de foto aan andere mensen in die omgeving laten zien. En ik ga jou natuurlijk op de hoogte houden van deze speurtocht!

Dank voor je aandacht. Zijn er in jouw omgeving mensen die het ook leuk zouden vinden om mijn reis mee te beleven?

- Dan kun je hen de aanmeldlink toemailen, http://chinafietser.reislogger.nl/notificatie

- Je kunt ook de aanmeldlink op je Facebook-pagina zetten, met daarbij jouw aanbeveling! Kopieer-en-plak daartoe bijvoorbeeld:

Binnenkort fietst Henk Lindner opnieuw in China. Ik kan je zijn blog van harte aanbevelen! Aanmelden kan op http://chinafietser.reislogger.nl/notificatie