10. Maria, kindpolitiek en Wiki-loosheid

15 oktober 2013 - Shenjiamen, China

Even over achten arriveer ik bij de ingang van de Marks en Spencer. Dat is in de buurt van Maria's werkplek en zij had me gevraagd daarheen te komen voor de ontbijtafspraak. Zij staat er al, ik herken haar van de foto van haar website.

Maria Fleuren woont sinds zeven jaar in Shanghai en vindt China en vooral deze stad helemaal geweldig. Zij heeft samen met Monique Groeneveld een school voor taal en cultuur opgezet in Beijing (Aanrader! Zie http://www.china-inside.com), is in Shanghai directeur Innovatie geweest bij een ICT-bedrijf dat slimme software voor retailbedrijven maakte, en is nu vooral zelfstandig ICT-ondernemer.

Maria is groot fietsliefhebber en wil van de eenvoudige toerist die ik ben notabene alles weten over het prachtig mooie en stille kanalengebied waar ik eerder doorheen fietste, want dat had zij nog niet ontdekt.

Onze ontbijtafspraak duurt maar liefst vier uren, we hebben een geweldig gesprek. Dank voor je tijd, Maria! Van de kennis van en visie op China van Maria leer ik enorm veel, veel meer dan ik hier even snel kan schetsen. Eén voor mij vrij brandende kwestie wordt me nu wel een stuk duidelijker, en daar zeg ik dan ook graag wat over. Eerst even een paar zinnen met duiding en feiten.

De éénkindpolitiek in China is natuurlijk een ongekende verandering in deze maatschappij geweest. Een teruggang van gemiddeld ruim zes (6!) kinderen per vrouw in 1970, naar gemiddeld 1,6 kind per vrouw nu. Dat is overigens ongeveer hetzelfde niveau als in Nederland.

Maar ik vroeg me daarbij dan steeds wel af: wat heeft dat met de mensen gedaan? Iedereen was nog maar kortgeleden supergrote gezinnen gewend, nu zijn er vooral van die driepersoongezinnetjes (in de stad dan; op het platteland mag je meer kinderen krijgen, en voor etnische minderheden is er helemaal géén (nogmaals: géén) restrictie op het kindertal). Maria bevestigde de indruk die ik toch al ook hier en daar aan anderen had ontleend: 'Nee, het is totaal geen issue'. Afgezien van de zeer incidentele excessen (gedwongen sterilisaties en abortussen) die in de berichtgeving in Nederland sterk werden/worden uitvergroot, en de in mijn ogen hartverscheurende en schandalige neiging van sommigen om alleen een zoon te willen hebben (Echo 'fout'? Abortus!...), hebben mensen er helemaal geen problemen mee. Er wordt totaal niet emotioneel gedaan over deze maatschappelijke megaverandering die voor élk individu ook een persoonlijke megaverandering heeft betekend. Men aanvaardde de politieke koers en zette het hele getrapte systeem in gang waarmee orders uit Beijing worden omgezet in praktisch handelen in alle steden, dorpen, wijken.

Opmerkelijk is trouwens de situatie van stads-stellen die beide uit een éénkind-gezin afkomstig zijn. Zij mógen samen dan als stel twee kinderen hebben. En notabene: bijna niemand doet dat ook. Vrouwen (ja toch vooral zij) vinden eentje wel prima, net zoals ook bijna alle vrouwen in Spanje en Italië bijvoorbeeld.

Na een hartelijk afscheid spoed ik me gezwind naar het ticketkantoor voor de Nachtboot waar ik gisteren al op hintte. Ik wil naar het heilige Boeddhistische eiland Putuoshan ('wiki' zelf even zo je wilt). De mevrouw achter de balie kijkt mij trouwhartig en lichtelijk sip (dat is mijn onjuiste interpretatie; een Chinees kijkt eigenlijk helemaal nooit sip) aan en meldt dat er vandaag geen boot uitvaart vanwege het weer. En morgen ook niet. Woensdag wel weer. Ik geloof haar maar, ik heb ook weinig keus. Maar ik geloof haar des te meer omdat zij me gaat uitleggen dat ik ook een bus kan nemen en omdat ze me niet pusht om daarvoor bij haar een kaartje te kopen omdat ik nog niet weet op welke tijd ik dan kan vertrekken.

Ik zwind mij dan maar weer terug naar het hostel waar ik de bagage even gestald had omdat ik er op de weg naar de boot in Noord-Shanghai toch weer langs dacht te komen. Nu is het een beetje zonde van al het heen en weer fietsen, want de bus vertrekt vanuit net zuiden van de stad. Het brengt mijn stadtotaalkilometrage voor Shanghai in deze dagen op zestig.

Voordeel van de bus is dat ik vermoedelijk over de langste brug ter wereld zal rijden (Notabene: is dat inderdaad zo?! Door internetbeperkingen heb ik hier in dit hotel geen wikipedia!).

In de bus blijkt dat ik deze rit niet per fiets had kúnnen maken: de brug is, zoals ik al vermoedde, inderdaad verboden voor (alle) tweewielers. Van de brug zie ik niks, het is al donker.

Als ik arriveer in het eindpuntstadje van de bus, is er geen veerboot meer naar Putuoshan zoals me al verteld was. Op zoek dus naar een hotel in dit plaatsje.

Ik ga binnen bij het eerste hotel dat Googlemaps laat zien. Als ik binnenkom zie ik niemand bij de receptie zitten. Pas als ik voor de balie sta zie ik dat er een mevrouw zittend op haar stoel het hoofd in slaaphouding op de de lage zijde van de balie heeft neergevleid. Een voorzichtig 'Ni Hao' van mijn kant geeft geen reactie bij haar. Ook op een luider 'Ni Hao' geeft ze geen sjoege. Pas als ik met stevig volume een kloek 'Goedenavond' aanhef, komt langzaam het hoofd omhoog. Ik heb onmiddelijk spijt dat ik haar heb wakker gemaakt. Het meisje ziet er zo beroerd uit dat ik haar voor dit moment een bed met een zorgzame vader of moeder toe zou wensen, in plaats van een werkplek achter een hotelbalie. Ik uit mijn wens voor een hotelkamer, maar het meisje begint al 'nee' te gebaren voordat ik mijn zinnetjes uit de Wat en Hoe aan haar kan presenteren. Ze is zo ziek dat ze alleen maar 'nee' kan zeggen tegen iemand die een hotelkamer wil. Voordat ik kan doorschieten naar een overmaat aan mededogen, in plaats van op mijn eigen belang van een hotelkamer te letten, verandert de situatie. Een (te) kordate vrouw van een jaar of veertig komt binnen en loopt naar achter de balie, naar het meisje. Ze opent een doosje pillen die ze kennelijk gehaald heeft en geeft er vijf aan het meisje dat onmiddellijk begint tegen te stribbelen. Zij wil de pillen van haar baas niet. Dat zint de vrouw totaal niet, ze begint enorm uit te varen tegen het arme kind dat in arren moede besluit om dan toch in 's hemelsnaam de pillen maar in te nemen. Vermoedelijk heeft het meisje enig idee met wat voor paardemiddel haar baas haar uit de ziektewet tracht te houden. Intussen bedenk ik me nog eens dat ik hier kwam voor een hotelkamer en zet automatisch mijn vriendelijke glimlach maar weer eens op en vraag om aandacht voor mijn wens, roep wat in verschillende talen en zwaai met mijn Wat en Hoe naar beide dames. De bazin is echter nog zo in haar bestraffingsrol, want immers 'hoe durft mijn baliemeisje zomaar ziek te doen!', dat ze mij aankijkt met zo'n poging-tot-verstandhoudingsblik van 'even wachten, eerst dit afmaken'. Dit hele lange verhaal speelt zich natuurlijk in slechts een minuut af, en eindelijk realiseer ik me: wegwezen. Er zijn nog meer hotels. Ik roep de bazin wat Hollandse lelijkheid toe, waarmee ik mijn geweten probeer te sussen dat ik daarmee toch best wel in de bres spring voor het arme meisje, en verlaat spoorslags het pand. Brrr. Gauw vergeten. Googlemaps meldt dat het volgende hotel om de hoek zit.

Om de hoek blijkt de boulevard van het stadje te liggen! Het hotel kijkt uit over de vissershaven!

Dat wordt een mooi ochtendwandelingetje morgen!

 

Notabene: géén foto's vandaag door haperend internet in dit te dure hotel...goedkope hotels zijn veel beter met internet... zucht. Als het meezit staat er hieronder nog ééntje, met Maria. Maar een heleboel ander reuzeleuk plaatjesmateriaal nu dus even niet....

Foto’s

7 Reacties

  1. Bert:
    15 oktober 2013
    Hoi Henk,
    Heerlijk om jouw reisverhalen te lezen. Zo krijgen we nog meer zin in onze eigen reis. We gaan donderdag zelf naar China, wie weet komen we je nog wel tegen in Xiamen
  2. Erick:
    15 oktober 2013
    ooit op een dag ..... ga ik dit ook doen.... mooie foto van een druk haven gebied.
    vraag over je navigatie... heb je als je fietst de hele tocht gmaps aan staan? heb je ook landkaarten er bij? is 500 mb genoeg voor je hele trip?
  3. Ron Batten:
    15 oktober 2013
    Die brug is vast de langste ter wereld, want de 3 langste ter wereld liggen in China, en de top 2 bij Shanghai. Zie http://en.wikipedia.org/wiki/Longest_bridges_in_the_world
  4. Paulien:
    15 oktober 2013
    Zo grappig die aanhef met Maria erin, alsof het een totaal andere reis betreft. Lekker omschreven, en pats boem de beelden schieten digitaal zo op je schoot. Dankbaar voor deze digitale cadeautjes. Hoe is het met de regen? Xx
  5. Roelf:
    17 oktober 2013
    Henk
    leuk je verhalen weer te lezen
    inmiddels op de helft van de/je tocht/initiatief
    veel plezier daar en voorzichtig met eten, fietsen,ontmoetingen etc.
  6. Jiangjunwen:
    19 oktober 2013
    您好,Henk,深圳也有很长的跨海大桥,连接深圳和香港
  7. Roelf:
    21 oktober 2013
    Henk, geweldig hoe je alles schrijft en koppelt / verbind aan elkaar, de "bruggenbouwer", geniet van je reis!