16 Schijnpanne, Kerkbastion en WaarisHenknu?

Vroeg uit de veren en voor mijn doen redelijk vroeg op pad. Het kan niet elke dag zomaar een rustdag zijn tenslotte ;>) .Vandaag ben ik immers van plan om een fikse bergetappe neer te zetten!

Mijn fiets mocht in dit hotel niet mee naar de kamer. Ik probeer dat altijd wel voor elkaar te krijgen: kleinste diefstalrisico, minste kans op gedoe. In dit hotel staat mijn fiets in een rommelkamer.

Gisteravond heb ik de ketting eindelijk gesmeerd, na het onderwaterballet dat de fiets tot aan de hoogte van de trapas had gekregen al aan het begin van deze reis. En ik heb de banden wat extra lucht gegeven met een goede fietspomp die men hier bleek te hebben. Dat was nog een heel gedoe, omdat de pomp geschikt was voor de ook in Nederland meest voorkomende ventielsoort, en dus niet voor het Franse ventiel van mijn fiets. De hotelman met een mooi colbertje die mij probeerde te helpen werd er helemaal zenuwachtig van. Dat beïnvloedde mij ook, waardoor ik niet meer snel op ontspannen manier de oplossing wist te bedenken. Maar na een tijdje gelukkig toch wel: ik heb zo'n tussenstukje dat je dan op het Franse ventiel schroeft waardoor je de band toch kunt oppompen met een 'Hollandse-ventiel'- pomp. Even ophalen uit mijn kamer, opschroeven, pompen, klaar. De man met het mooie colbertje was helemaal opgelucht, net als de banden dus.

En nu is het ochtendmoment dus dat ik de rommelkamer weer binnenga om mijn fiets te pakken voor de grote tocht van vandaag. Eerst moet ik drie stoelen weghalen die rond een speeltafel staan. Kennelijk hebben hier gisteravond drie man een spel zitten spelen aan die tafel. Onwillekeurig voel ik even aan de achterband. Verrek, die is niet meer knalhard zoals ie gisteravond was. Hij deukt een beetje in als ik hard duw met mijn duim. Shoot. Wat nu? Ik kies de eenvoudigste weg: kop in het zand. Ik sus mezelf dat ik hem gister kennelijk toch net niet keihard zal hebben opgepompt. En ik vertrek.

Na een kilometer asfalt gaat de weg, die ik gister ook al fietste op weg naar de Yandangshan, over in plaveisel van grote platen ruwe natuursteen. Dat rijdt minder prettig. En nu voel ik af en toe dat de velg de bodem raakt. De band is dus echt niet in orde, ik denk dat hij heel langzaam leeg loopt. Er zit weing anders op dan mijn kop onder het zand vandaan te halen. Ik moet nu in actie komen om 'de kwestie band' op te lossen, anders rijd ik de binnenband aan gort.

Ik zoek een rustige plek op, haal de bagage van de fiets, demonteer het achterwiel, maak de buitenband los, haal de binnenband eruit en pomp die weer op met mijn noodpompje. Een emmer water heb ik niet (daarmee kun je het gaatje traceren omdat er daar dan luchtbelletjes uitkomen), dus draai ik de hele band langs mijn oor om zo mogelijk te horen waar er een gaatje zit. Ik vind niks. Dan in elk geval de buitenband checken: aan de binnenzijde vind ik niks. In het loopvlak tref ik drie glassplinters en een scherp stukje metaal aan. Zorgvuldig verwijder ik die. Het kán dat een van die vier elementen toch door het bijna ondoordringbare loopvlak van deze 'anti-lekband' is gedrongen en nét een heel klein gaatje heeft veroorzaakt in de binnenband, een gaatje dat ik niet kan vinden dus. Gelukkig herinner ik me tijdig dat ik een reservebinnenband bij me heb. Het blijkt er eentje te zijn met een Hollands ventiel. Ik test mijn noodpomp op het ventiel: prima, dat pompt zelfs beter dan het Franse ventiel. Ik wil de nieuwe binnenband om de velg leggen en begin zoals het hoort met het ventiel. Ai, dat past niet door het ventielgat van de velg. Wat?!! Nééé! Het ventiel past niet door het ventielgat van de velg!! Ik kan het bijna niet geloven maar het is echt zo. Al jaren sleep ik een reserveband met me mee die niet geschikt is voor mijn fiets! Oh, hoe suf kan een mens zijn...

Maar wat moet ik dan nu doen?! Intussen heb ik ook nog een nieuw scenario bedacht als mogelijke reden dat de band vanochtend zachter was dan gisteravond. Als de man met het mooie colbertje deel uitmaakte van de drie mannen die aan de speeltafel speelden, dan is door hen ongetwijfeld het banden-oppomp-spektakel besproken. En wellicht dat één van de drie even geprobeerd heeft hoe het nou precies zat met dat ventiel van die buitenlander. En dat er daardoor dus lucht uit de band ontsnapt is. Zoiets.

Ik hoop natuurlijk dat dit spinsel van mij waar is. Vanuit deze hoop zet ik de boel maar weer in elkaar en pomp de band zo goed mogelijk op met het noodpompje. Er zijn nu dus twee mogelijkheden: de band blijft in orde en dan zou mijn spinsel waar kunnen zijn. Of na vijf kilometer moet ik weer pompen.

Inmiddels heb ik al besloten om niet de bergetappe te gaan doen. Er is al een uur verloren gegaan aan al dit geklungel en bovendien loop ik op die bergroute veel meer risico dat ik geen pomp of emmer water (om het eventuele gaatje te vinden) kan lenen als dat nodig is. Dus ik ga de route rijden die ik gisteren nog duidde als 'saai'. Maar die is dus wel veiliger in deze omstandigheden.

Na tien kilometer is de band nog prima. Na twintig ook. En dus is de moraal van dit hele bandenverhaal een bevestiging van mijn basishouding: de fiets als het even kan altijd meenemen op de kamer, zodat er bijvoorbeeld geen mannen met mooie colbertjes kunnen gaan zitten morrelen aan de onontbeerlijke reisgezel van een vakantiefietser.

Ik fiets intussen vrolijk verder, afgezien van een zinloze lichte frustratie over de mogelijke malversatie van de man met het mooie colbertje en zijn trawanten.

Op een zeker moment doemt er weer een kerk op. Precies zo'n zelfde rode kruis op het dak als de kerk die ik een aantal dagen geleden passeerde, en alweer gloednagelnieuw.. Het is zondag vandaag, een mooie dag dus om zo mogelijk de kerk van binnen te bekijken. Van buiten is het een vrij pompeus en gesloten ogend bouwwerk. Het wekt ook de indruk dat er veel meer in het gebouw is dan alleen een grote kerkzaal. Kerkkantoren? Huisvesting? Opvallend is dat het gebouw, afgezien van het kennelijk uniforme kruis op het dak, helemaal geen verdere christelijke kenmerken vertoont. Er staat een twee meter hoog stalen hek rond het hele gebouw. Het toegangshek staat open. Ik rijd het terrein op en parkeer mijn fiets.

Een oudere portiersachtige man komt wantrouwend naar me toe. 'Wat moet dat hier, wat komt u hier doen, dit is privé-terrein', zoiets zullen zijn woorden wel betekenen. Ik probeer vriendelijkheid, maar hij volhardt in zijn barsige houding. Gelukkig komt er een jongere man bij met een opener houding, een pastoorsachtige man. Met gebaren weet ik duidelijk te maken dat ik graag een kijkje zou willen nemen in het gebouw. De jonge man vindt dat prima, alleen foto's maken mag niet. Hij gaat me voor naar de lift. Op de vijfde verdieping is de kerkzaal! Niet meer dan een meter op vijf hoog, maar met kerkbanken die wel vijfhonderd mensen aankunnen. Aan de overzijde van de zaal oefent een rockband voor vermoedelijk het optreden bij de dienst later op de middag. We gaan weer naar beneden en ik maak een foto van de jonge Christenman, dat mag wel. Ik neem hartelijk afscheid van hem van van de nu natuurlijk ontdooide oudere portiersman en fiets het terrein weer af.

Natuurlijk roept deze korte ontmoeting met Chinees Christendom veel bij me op, en ook rijzen er veel vragen in mij. Waarom zo'n bastion? En waarom in eerste instantie zo'n wantrouwende houding bij de oudere man? Is er zoveel vijandschap jegens christenen? En waarom is het gebouw zo sober, afgezien van het rode kruis? Is dat om zo weinig mogelijk te provoceren? En wat is er allemaal nog meer in het kerkgebouw? Dient het bijvoorbeeld ook als een soort regionaal steunpunt? En hoe vrij is de kerkorganisatie? In China heeft de communistische partij het primaat voor benoemingen van leiders van alle overheids én 'non-gouvernementele' organisaties, zoals ook kerken. Hoe is de houding van de overheid tegenover de kerken? Wat een boel vragen. En dat terwijl ik zelf helemaal niet kerkelijk ben. Ik ben, zoals zovelen toch wel, 'ietsist'. Maar notabene ook ik ben tegenwoordig verheugd over de houding die de nieuwe paus uitstraalt, de leider van het kerkgenootschap waar ik me ruim dertig jaar geleden liet uitschrijven omdat ik de katholieke kerk toen vooral hypocriet gedoe vond.

Ik fiets verder en bereik mijn eindbestemming van deze dag: Wenzhou. Reageerder Yvon vroeg om een googlemaps-foto omdat niet zo duidelijk is waar ik ben. Voor dit moment volsta ik liever met de suggestie om zelf even op googlemaps te kijken als je wilt zien WaarHenkNu-Is. Ik heb het traject Hangzhou-Shanghai gefietst, daarna een stuk met de bus tot een eiland ten Oosten van Ningbo, en vanaf dat punt weer per fiets tot waar ik nu ben: Wenzhou. Maandag ga ik per bus in elk geval naar Fuzhou en hopelijk dezelfde dag ook nog met een volgende bus door naar Quanzhou. Vanaf daar wil ik dan een laatste (!) etappe fietsen naar Xiamen, waar vrijdag mijn vliegtuig alweer vertrekt... Tot nu toe heb ik in totaal 749 kilometer gefietst.

Foto's

- Gedoe met de band, en nog een pechkwestie: http://sdrv.ms/H4NiLj

- De Kerk: http://sdrv.ms/1a0oGjd

- Mensen onderweg: http://sdrv.ms/170PmxR

- Confucius onderweg: http://sdrv.ms/16osdBv