3. Moer, Mei-Ju en Dikskriminatie

Maandagmiddag, 14 u.. Ik trotseer dan toch maar eens de regen om boodschappen te gaan doen. Drie kwesties staan er op mijn lijstje: een fietsenmaker voor De Moer, een boekwinkel voor Landkaarten en een telefoonwinkel voor een SIM-kaart om onderweg google-maps te kunnen gebruiken.

Koud is het niet, dik in de twintig graden, T-shirt-plus-paraplu-weer. De grote gister aangeschafte plu doet het prima. Na het eerste stukje wandelen snap ik al waarom veel mensen ofwel rubber laarzen dragen, ofwel slippers. Mijn schoenen beginnen nu al doorweekt aan te voelen.

Bij de drukke weg houd ik een taxi aan en laat de chauffeur de stadsplattegrond zien waarop ik de fietsenmaker heb aangekruist die ik met googlemaps gevonden heb. Ik had natuurlijk ook bij de hostelbalie naar een fietsenmaker gevraagd, maar daar kwam ook na herhaaldelijk glimlachend aandringen mijnerzijds niet meer dan een helaas té gebruikelijk (weliswaar vriendelijk) “mei-ju”. Dat is bijna een mantra dat in de mond bestorven ligt bij veel te veel dienstverlenend personeel; het betekent 'weet ik niet', 'dat is op', 'hebben we niet', 'uitverkocht'. Maar het staat volgens mij vaak voor 'ik heb er geen zin in', maar dan netjes gebracht.

De taxichauffeur snapt niks van mijn plattegrond. Oja, dat was ik even vergeten, mensen hier doen niet echt aan plattegronden. Op school leren ze van alles, maar kaartlezen niet. Gelukkig is deze chauffeur niet van het mei-ju- type. Door de stromende regen (hij zonder plu) gaan we een cafeetje binnen waar vervolgens andere mensen gemobiliseerd worden om de onbegrijpelijke vraag van deze buitenlandse meneer te tackelen. Als uiteindelijk duidelijk wordt dat ik naar een fietsenmaker moet, weet het gezelschap een veel betere bicycle shop. 'Number one bicycle!' roept de taxichauffeur triomfantelijk, oprecht blij dat hij mij zo goed aan het helpen is. We gaan op pad. Ik herken stukken waar ik gister ook gelopen heb met de fiets aan de hand. Voor de deur van een fraaie fietsenzaak word ik afgezet, letterlijk dan, want de rit kost zoals de meter zegt maar 11 yuen, ruim een euro. Ik geef de chauffeur geen fooi, want ik weet hoe het hoort. In dit land geef je nergens fooi.

Ik betreed de fraaie winkel en wordt tegemoetgetreden door een norse winkelbaas van het mei-ju- type. Hij bekijkt de as die ik meegenomen heb, snapt dat ik een bijpassende moer wil hebben, gebaart dat ik in de winkel moet blijven, en loopt naar achter. In no time is hij terug, 'mei ju', inderdaad, zoals ik voorzag. Glimlachend dring ik verder aan, voor mijn gemak maar in het Nederlands want waarom zou ik Engels doen als de man dat toch niet verstaat. Als u geen losse moer heeft, dan graag een hele as, zo maak ik duidelijk, en deze keer loop ik natuurlijk mee naar achter zodat de man niet kan veinzen dat hij zijn best heeft gedaan. In het armetierige werkplaatsje hangen een stuk of vijf fietsmonteurs rond. Dit bedrijf wekt niet de indruk dat het een enthousiasmerende werkomgeving is. Hoe dan ook, toch geen as, wat gewoon me ernstig bevreemdt in een zaak als deze. Dan komt een jongedame zich met de situatie bemoeien. Zij is wel aardig en is gericht op het oplossen van mijn probleem. Zij instrueert haar baas om te gaan bellen naar een andere zaak. Dat doet de baas inderdaad, wat me nog niet tegenvalt, maar ook dat levert weer een mei-ju op. Helaas. De jonge dame mei-juut nu ook, ze kan nu niet anders meer, maar ze vindt het duidelijk niet leuk voor mij. Ik bedank haar, 'Xixi', en vertrouw haar met een glimlach in het Nederlands nog toe dat ik haar baas een klojo vind.

Buiten wacht de regen weer, nog steeds een heftige 10 mm. per uur.

Tja, wat nu? Na wat aarzelen en weifelen, de jetlag is nog niet helemaal uit mijn geest, besluit ik om toch naar de fietsenmaker te willen die ik zelf had opgegoogeld. Het lukt me niet om een taxi aan te houden. De meeste zitten vol, iedereen wil taxi's met die voortdurende hoosregen. Twee met een groen lampje houden wel even stil, maar eentje rijdt ongeduldig verder als ik probeer mijn kaart te laten zien en de ander rijdt weer door als hij mij als persoon ziet. Omdat ik een buitenlander ben?! Word ik hier gedikskrimineerd? Het zou best kunnen. De meeste mensen zijn vriendelijk tot uitermate vriendelijk tegen mij, maar het schijnt dat er in dit land toch nog wel wat onderhuidse buitenlanderhaat bestaat. Dat is een wrang en begrijpelijk overblijfsel van anderhalve eeuw vernedering door Westerse mogendheden: China was weliswaar nog net niet gekoloniseerd, maar het scheelde niet veel. Van ongeveer 1800 tot 1950 was de periode van 'de grote vernedering' doordat buitenlandse machthebbers aan de Chinezen hun dwingende handelsvoorwaarden oplegden. Het eerste wat Mao destijds deed toen hij aan de macht kwam was al die buitenlanders er uit kieperen. Nog altijd is het Chinese volk hem daar intens dankbaar voor. De doorrijdende taxichauffeur zal zich daar allemaal niet precies van bewust zijn geweest, maar hoe dan ook, hij rijdt dus door. Wat nu dan weer?

Ik loop naar de trolley-bushalte. Ik heb een indruk waar ik ben, ik heb een plattegrond, dus als ik in een bus in de goede richting stap, dan kom ik er misschien ook wel. Er stopt een trolley. Ik presenteer een briefje van 10 yuen aan de chauffeur. Hij schudt nee en wenkt dat ik maar moet doorlopen. Later krijg ik in de gaten dat mensen hier ofwel een OV-pasje hebben, ofwel een yuen-munt in een soort kaartjesautomaat voor in de bus gooien.

Ik heb enorme mazzel. Ten eerste kan ik op de kaart volgen waar we rijden, en ten tweede gaat dat ook nog een groot stuk in de goede richting. Uiteindelijk moet ik nog maar een kilometer lopen naar de fietsenmaker. Het blijkt een kleine Giant-dealer te zijn. Als ik de winkel betreed zie ik eerst niemand, maar dan blijkt de winkelbaas zittende op een krukje te slapen met zijn hoofd op de toonbank. Hij heeft heel wat geluid van mij nodig om te ontwaken, maar dan is hij ook wel ineens klaarwakker. Hij heeft geen geschikte moer, ook niet na lang zoeken in al zijn bakjes. Dan gebaar ik dat een hele as inclusief moer ook goed is. Weer gaat hij op zoek. Hij vindt verschillende exemplaren die aanzienlijk langer zijn dan de mijne, dat kan dus niet passen. Maar uiteindelijk: Ja! Bingo! Voor 38 yuen, ruim vier euro, word ik eigenaar van een prachtige zwarte as Met Moer! (achteraf bezien was natuurlijk een langere as ook best geweest, het ging me immers alleen om een passende moer...) Hehe. Klaar.

Dan op zoek naar boekhandel en telefoonwinkel die hier volgens googlemaps ook vlakbij zouden moeten zitten. Niet dus. Na lang lopen met allang totaal doorweekte schoenen en sokken zie ik dan toch een telefoonwinkel. Zij kunnen me niet helpen, maar schrijven het adres van een winkel die dat wel moet kunnen op een briefje. Oja! Zo'n briefje, dat is het tovermiddel om een taxichauffeur duidelijk te kunnen maken waar ik heen wil! Door de toch wel aardig optrekkende mist van de jetlag heen komen de slimmigheidjes waarmee ik in vorige reizen als buitenlander-op-de-tast mijn weg kon vinden in dit land, stukje bij beetje weer tevoorschijn.

Spoorslags rijdt de taxichauffeur naar het adres waar inderdaad een grote China Mobile- zaak gevestigd is, maar eerst ga ik daar naar de Starbucks die er tegenover zit. Daar klungel ik zo met mijn telefoon dat ik een of andere puk-code nodig heb om hem verder te kunnen gebruiken, maar die ken ik natuurlijk niet. Nou, als ik toch een Chinese SIM-kaart ga kopen, dan zal dat wel niet hoeven, zo hoop ik. IJdele hoop, blijkt in de telefoonwinkel, de telefoon blijft op slot. En dus ga ik dan maar eerst op zoek naar mijn derde boodschap. In de Starbucks heb ik het adres van een boekwinkel laten opschrijven, en dus kan een taxi me spoorslags naar de boekenzaak brengen. De winkel heeft alle kaarten die ik nodig heb op deze reis. In één keer goed!

Ik loop de resterende twee kilometer terug naar het hostel, langs het meer, in het donker. Ik ben redelijk voldaan over mijn missie van deze dag. Twee van de drie boodschappen gelukt, en voor de derde heb ik alvast een geschikte winkel gevonden. In de hostelkamer, waar ook mijn fiets logeert, monteer ik de Moer, en maak ik gelijk het Dashbord van de fiets in orde (daar schrijf ik later nog wel eens over). Ik stuur een mailtje naar het secretariaat van mijn werkgever om naar de puk-code te vragen. Onvolprezen Judith antwoordt prompt met die code, gelukkig.

Morgen fietsen! Het weerbericht lijkt redelijk gunstig qua regen! En vóórdat ik ga fietsen eerst opnieuw naar China Mobile, om telefoon ook mobiel te kunnen gebruiken in plaats van alleen met de wifi van het hostel.