Vertrekdag – Waarom, verlichtingen en kilo boek.

Vanmiddag vlieg ik naar Hangzhou. Maar waar begin ik nu weer aan? Wat bezielt mij, weer zo’n reis, weer China, weer fietsen, weer in een eenpersoonsgroep? Wat drijft mij? Wat zoek ik, wat hoop ik te vinden, waarom toch, waarom?!

Ik stel mezelf van binnen wel eens van deze vragen. Afgelopen week zat er iemand tegenover me die vrij indringend dit soort dingen hardop aan mij vroeg. Hij wilde nog hardop antwoorden hebben ook. Ik hoorde mezelf daarop allerlei interessantige dingen zeggen, over passie en zo, over nieuwsgierigheid naar mensen en hun economie, over mezelf vinden, over iets ongewoons willen doen, over de wereld willen begrijpen, en gelukkig ook nog over dat ik het gewoon enorm leuk vind.

Pas toen de man weer weg was realiseerde ik me dat ik achterop mijn Chinafietser-visitekaartjes (!) in een paar woorden heb opgeschreven wat ik weer ga dóen, en wat ik weer hoop mee te maken. Woorden die ook veel zeggen over wat en waarom:  “…een retraite in de drukte, met de stilte van de fiets…”. Dat is het.

Hij weegt maar liefst 342 gram, en met de oplader erbij totaal wel een heel pond. Toch heb ik besloten dat ie mee moet, mijn geweldige Philips SafeRide LED accuversie (X). Straatverlichting is schaars in China en in oktober valt de avond al redelijk vroeg, ook al ligt Shanghai op de breedtegraad van Noord-Afrika. Goede fiets-voor-verlichting is noodzaak als ik eens later in een stad arriveer dan ik wil.

Naast tastbare verlichting neem ik ook van binnen Verlichting mee, omdat ik nou eenmaal net als jij een product van het Westen ben: met ‘rede’, autonomie en individualiteit, van denken en doen, van ‘hoofd en handen’. De periode van de Verlichting in de 18e eeuw is de peiler van de westerse beschaving, aldus Wikipedia (Y). Maar als het een beetje meezit word ik in China ook weer wat verder beïnvloed op weg naar de Verlichting van die kant van de wereld (Z): ontwaken en overgave, ‘hart en ziel’. China is trouwens het land met het grootste aantal boeddhisten, ook alweer een wikiweetje (w).

Misschien is de uitdaging voor de wereld om de westerse en oosterse verlichtingen bij meer mensen wat meer in harmonie te laten zijn. Maar om in duisternis het juiste pad te kunnen vinden op mijn reis is de Philips-lamp in elk geval heel erg belangrijk.

Een paar weken in mijn eentje in China fietsen vraagt om zowel alles loslaten en als mezelf helemaal meenemen. Het is ‘fietsen op de tast’, want bijna alles is anders en haast niets is bekend. Leven is steeds opnieuw weer loslaten, zoals jij vast ook wel zult weten, en steeds ook weer opnieuw oriënteren op je doel of bestemming. Over loslaten heb ik het afgelopen jaar vanuit een onverwacht vrolijke invalshoek veel bijgeleerd in geweldig leuke workshops (en daar attendeer ik je dus graag op, klik hier !).

Een collega mailde me het onderstaande plaatje van het fietsende jongetje toe. Ja, dat ben ik in elk geval ook, het onbevangen jochie van zeven!

Twee nieuwe boeken gaan er mee op reis, ouderwetsch op papier en samen dus bijna een kilo. Eentje geschreven door een kritische Oosterling die veel van het Westen weet, en eentje door een kritische Westerling die veel van het Oosten weet, Mahmubani (A) repectievelijk Buruma (B). Niet onmogelijk is overigens dat deze mee te zeulen kilo boek over ruim drie weken weer ongelezen terugkeert in mijn boekenkast, bij de geweldige (wel gelezen) boeken van Jan van der Putten en andere Chinaboeken (C).

Ik ben heel benieuwd wat en wie ik deze keer ontmoet op mijn reis. Ik deel mijn ervaringen graag met je in dagelijkse berichten en ik dank jou voor je interesse!

Andere mensen kun je attenderen op dit blog door een link te mailen of op je FB te zetten, http://chinafietser.reislogger.nl/notificatie.