4. SIM, babyvoeding en briefjes
9 oktober 2013 - Hangzhou, China
Vandaag foto's, en in dit verhaal vooral 'praatjes bij de plaatjes'. Naast de ene ín dit verhaal staat er ergens anders nog een setje 'in the cloud'.
Ik heb namelijk een omweg gevonden om toch ergens foto's zichtbaar te maken: onderaan deze tekst staat een link naar mijn 'skydrive', met 20 foto's van vooral dinsdag. Ook nog een beetje van maandag: de eerste drie foto's maakte ik van ondergelopen straten. Het was toen immers vreselijk pokkeregenweer; in deze tekst een sfeerfoto van een ondergelopen straat. Was best lastig oversteken trouwens...
In het fotosetje zit er ook nog eentje van dinsdag van een van de vele roltrappen in de stad die men voor voetgangers heeft aangelegd bij de tunnels onder de drukke wegen in het stadcentrum door. Op de foto is de roltrap naar beneden niet in werking. Tot mijn verbazing is vandaag hooguit één op de tien van de zeer vele roltrappen niet in werking, zo nam ik waar; bezweken onder het watergeweld. De rest doet het dus gewoon: behoorlijk degelijke constructies!
Na foto's van De Moer (hij zit er op!) en van een Porschedealer tegenover mijn hostel heb ik een serie foto's van de winkel waar ik zowaar een Chinese SIM-kaart heb kunnen bemachtigen met een data tegoed van 500 MB, vast wel genoeg voor de komende weken. Het kostte 100 MB, ruim een tientje. De bemachtigingsprocedure verliep verbazend soepel. Dat kwam vooral doordat de jongeman die mij hielp (blauwe streepstropdas op de foto) de taal-assistentie inriep van een vrouwelijke collega die naast hem zat (zij wilde niet op de foto). Het valt me trouwens op dat (jonge) vrouwen aanzienlijk vaker goed Engels spreken dan (jonge) mannen. Een tweede element dat me niet tegenviel in de procedure was de identificatie. Paspoort inscannen en een handtekening zetten, zo gepiept. Ik had meer bezwaren of gedoe verwacht, in verband met die strenge internetcensuur. Maar ja, die valt op andere punten ook best mee: ik heb een zogeheten VPN-verbinding op mijn smartfoon waarmee ik volledig om de internetcensuur heen kan; in Nederland voor 12 euro geïnstalleerd, en hier kraait er toch geen haan naar.
In de supermarkt vielen me twee dingen in het bijzonder op. Een eenvoudige is de mooie vrucht op een van de foto's: ik heb geen flauw idee wat het is; jij wel, toevallig?... En een wat tragische kwestie zijn de foto's van babyvoeding en luiers, met het (ook Engelstalige) bijschrift “Imported Baby Products”. Je kent dat verhaal vast ook wel, de veelvuldige schandalen van het aanlengen van babymelkpoeder met allerlei troep waardoor tig babies het leven hebben gelaten. Veel ouders van een baby hebben alle vertrouwen in babyvoeding van Chinese makelij verloren, en dus zijn blijkbaar nu dit soort toch wel navrante bijschriften/aanbevelingen nodig in supermarkten. Ook bij Huggies staat die aanbeveling dat ze geïmporteerd zijn. Dat heeft natuurlijk niks met melkpoederproblemen te maken, maar ik denk dat de supermarkteigenaar die luiers vooral handig laat meeliften op de vertrouwenscrisis van de melkpoeder.
De laatste foto's zijn briefjes die aardige mensen me meegaven om aan een taxichauffeur mijn bestemming te kunnen laten zien. Dat vereenvoudigt de taxicommunicatie enorm!
Op het moment dat ik dit optiep, woensdagochtend tien uur, is het prachtig weer. Dat wil zeggen: géén regen, licht in de lucht (maar nog wel lichtbewolkt) en een graad of 22. Ik stop daarom nu met typen want ik kan eindelijk gaan (inpakken en dan) Fietsen!!
LINK NAAR 20 FOTO'S: http://sdrv.ms/19cH7g9
(ps: ik hoop wel dat ie het doet....)
De link naar de fotos op Skydrive werkt perfekt.
Veel fietsgenot.
Wim
Op het moment dat ik dit tiep is het woensdagmorgen 5 uur.Je loopt dus wel een stukje voor.Gisteravond de mannengroep met hafiz en Theo. Dat schiet dus niet echt op. Ik vind het heerlijk om je verslagen te lezen.Vel plezier en met mij gaat het nog steeds goed.
met je smartphone kun je middels google of een andere app ook heel goed Engels naar Chinees vertalen en dat aan de taxichauffeur laten zien werkt perfect.
veel fiets plezier
hartelijke groet, en fiets ze.
Annie
Ik heb datfruit ook wel eens gegeten, was de naam vergeten, maar Durian of Jackfruit klinkt bekend. Stinkt inderdaad een uur in de wind, maar het smaakt heerlijk. Denk aan de smaak van sinaasappel en mango. Moet je zeker proberen! Ik zou ze wel in de schil kopen en zelf met een zakmesje afpellen, want je weet nooit of de locals het niet afspoelen met leidingwater, waar je natuurlijk weer van alles van kunt krijgen.
Nu je eindelijk op weg kunt: ga je ook naar die tempel bij Hangzhou waar die enorme houten boedda staat? Ik vond hem prachtig toen ik er midden jaren 90 was.
De vrucht is inderdaad een Durian zoals andere al melden. Onderstaand wat info.
De vrucht van de Durian valt op door de eivorm en de zeskantige dikke stekels. De grote exemplaren zijn wel 30 cm lang en kunnen zelfs 8 kilo wegen. De vrucht bestaat uit een aantal vruchtkamers met daarin een grote harde zaad. De zaden zijn omgeven door dikke, crèmekleurige tot donkergele, puddingachtige zaadmantels. Deze zaadmantels die er wat vreemd uitzien, worden gegeten. Je ziet ze vaak liggen in plastic verpakt in kraampjes langs de straat.
Ik vind het heel plezierig om reflectie of opmerkingen te krijgen op wat ik schrijf!
Hans: koester je revitalisatie. Je bent een (medisch) wonder.
Ron: maar drie weken totaal hoor, helaas...
Gerbrand: daar kan ik me iets bij voorstellen ja. Daarnaast lijkt Hangzhou me een hele rijke stad, en bovendien met veel elite, en dan is één en één ook snel twee; een jong slachtoffer uit de elite zal sneller tot rigoureuze bestuurlijke maatregelen leidein in deze samenleving, schat ik zo in...
Bert: hoe snel de vooruitgang gaat kun je niet helemaal aan mijn foto's uit verschillende jaren aflezen; in alle jaren dat ik fiets bestaat er veel middenklasse, heel wat rijkdom, en voor her merendeel toch nog armoede. Maar gemiddeld gaat het wel behoorlijk hard vooruit, dat dan inderdaad weer wel!